Wittgensteinin zamanimizin bir kahramani oldugunu söylemek absurt olmaz. Fakat onun hangi sebeple
kahraman oldugunu, kendisinin bu sebebi nasil arz ettigini ve kendini, sözunu verdigi benzeri görulmemis
eylemin bir cesit spekulatif kustahlikla kötu bir bicimde maskelenmis imkansizligi icinde nasil kaybettigini
dikkatlice incelemek gerekir.
Anti-felsefe, Fransiz dusunur Alain Badiounun özellikle Wittgenstein, Nietzsche ve Lacan uzerine
kurguladigi yapici bir baskaldiri sistemidir. Buna göre anti-filozof da cagina ve onun ötesine seslenebilen,
yerlesik duzenin muhafazasini saglamakla degil, cesitli edimlerle etki alanini dönusturmekle yukumlu bir
figurdur. O, her daim aslinda felsefenin dogasinda olan rahatsiz tavir icindedir. Hicbir ortamda
alcakgönullu olamaz. Sözu, otoriter ve bastan cikaricidir. Kendisi nasilsa dile getirdigi sey de öyledir.
Wittgensteinin Anti-Felsefesi, Badiounun anti-felsefe ve anti-filozof kavramlarini acikladigi bir dizi
konferansinin cesitli basliklar ve izlekler ile kitaplasmis halidir. Badiou, iki ana basliktan olusan kitabin ilk
bölumunde, tabiri caizse, felsefenin onurunu Hegelden, Descartestan, Ansiklopedistlerden, hatta
Althusserden alip Pascal, Rousseau, Kierkegaard, Nietzsche, Lacan gibi isimlere veriyor ve bu dönusumu
Wittgensteinin anahtar konumu ekseninde inceliyor. Ikinci bölumde ise savas, siper, sungu ve surgun
arasinda dilini ve sesini bulan Wittgensteinin retoriginin nasil olustugunu onun Tractacusu ve Felsefi
Sorusturmalari uzerinden ele aliyor.
Wittgenstein ve onun anti-felsefesi, özgun dilinden cevirisiyle okuruyla bulusuyor.
