Gougaud, Louise Michelin hayatini anlattigi bu romaninin bir tarihsel kurgu oldugunu söyler. Louise söz konusu oldugunda mutlaka kurguya ihtiyacimiz var. Aksi takdirde, Komün barikatlari üzerinde, vurularak yani basinda yere düsen komüncü arkadaslarinin cansiz bedenleri arasinda dimdik ayakta, ates etmeye devam eden bir Louisei; kücük bir kiz iken, avcilarin öldürmek üzere olduklari bir kurdu kurtarmak niyetiyle onlarin namlulari önünde diz cöküp göz yasi döken bir Louisei; dogaya her türlü haliyle, tozuyla, yosunuyla, pasiyla ve camuruyla, onu kutsarcasina asik olan Louisei; bir yandan da kendisini cok dogal bir seyin, tensel bir askin esrikliginde kaybetmek istemeyecek kadar mücadeleye adamis bir Louisei; bir kizil bakireyi, ama sürgün cezasina carptirildiktan sonra mahkeme heyetinden idamini talep ederek kendisini nihayet bir arada olabilmek icin Théonun mezarina gömmelerini isteyen bir Louisei hayal etmek güc olacaktir.
O nedenledir ki, Louisein ilk genclik yillarindan itibaren ustasi, dostu ve mektup arkadasi olan Victor Hugo, mahkemesi sonrasinda yazdigi siirde, ona, ancak antik dönemlerin, eski cag destanlarinin kadin kahramanlari arasinda anlasilir olabilecek bir paye bicer. Sunu anliyoruz ki, Louisesiz bir komün, komünsüz bir Louise düsünülemezdi. Louise Michel hic bu kadar canli olmamisti, Büyüleyici ve ilham verici bir hikaye.
